Het verhaal van de band Bon Jovi met voornaamste ‘trekpleister’Jon Bon
Jovi (echte naam John Francis Bongiovi: Perth Amboy, 2 maart 1962) is in
te delen in de categorie ‘van krantenjongen naar miljonair’. Bon Jovi
Het tweede album 7800°Fahrenheit (1985) maakt duidelijk dat de lekker in het gehoor liggende rock langzamerhand de VS en de rest van de wereld verovert. Het derde album Slippery When Wet (1987) is het best verkochte rockalbum van dat jaar in de VS met meezingers als ‘Wanted Dead Or Alive’, ‘You Give Love A Bad Name’en ‘Livin' On A Prayer’. Laatstgenoemde single staat eind december 1986 op nummer 2 in de hitparades in Nederland. Daarna volgen albums New Jersey (1988) en Keep The Faith (1992). De hits ‘Bad Medicine’, ‘I’ll Be There For You’en ‘Bed Of Roses’worden ook in Nederland voluit meegezongen. Niet voor niets doet Bon Jovi in april 1993 twee uitverkochte optredens in het Rotterdamse Ahoy.
Nieuwe boost
In 2000 krijgt het succes van Bon Jovi een nieuwe boost met het album Crush. Dat is in zijn geheel te danken aan de nummer 1-hit 'It's My Life'. Bounce verschijnt in 2002. De eerste single van dit album is 'Everyday'. In 2005 staat Bon Jovi op Live8. De band blijft daarna in de spotlights als de single 'Have A Nice Day' en het gelijknamige album in september 2005 uitkomen. Bon Jovi geeft in september een concert in de Heineken Music Hall. Hij ontvangt diezelfde maand een diamond award op de World Music Awards omdat hij 100 miljoen albums heeft verkocht. Daarna volgen de singles 'Who Says You Can't Go Home', en 'Welcome to Wherever You Are'.
Ze staan met maar liefst 9 nummers in de Top 2000 van 2020 waarbij het nummer Bed of Roses het hoogst genoteerde nummer is (164). Ruim 140 miljoen albums gingen de afgelopen 37 over de toonbank.
Sunday Morning Classic: Keep the Faith
Op 23 mei 2021 waren de mannen van Bon Jovi onze gast als Sunday Morning Classic met het album "Keep the Faith" waarop het geweldige nummer "Bed of Roses" staat.
Keep The Faith was een grote stap in de carrière van Bon Jovi. Ze vonden zichzelf sonisch en stilistisch opnieuw uit voor hun eerste album uit de jaren negentig. Voorbij zijn de dagen van vurige feestende volksliederen en blitse haarlak. Desolate beelden en een gevoel van ingetogen hoop tussen isolatie en wanhoop zijn thema's die hoogtij vieren op dit album. Ook lijkt het alsof het begrip ouder worden opduikt, als om het ouder worden van de bandleden zelf te weerspiegelen.
Voor iedereen die Bon Jovi als een pussyband beschouwt, luister eens naar hun uitgestrekte epische Dry County. Dit is tien minuten emotionele muzikale uitmuntendheid. Het verhaal van een eenvoudige man die zijn huis verliet om zijn aandeel in de oliehandel te verwerven en alles verliest wat hij heeft, is Bon Jovi's magnum opus. Precies goed gerangschikt zodat de luisteraar de dorre woestenij van het leven van de hoofdpersoon kan zien, word je meegezogen en in de ban gehouden van de aandacht. De climax van het nummer begint echter rond de vijf minuten. Een dramatische opbouw die in schril contrast staat met het eerder gevestigde trage tempo gaat over in een scheurende gitaarsolo waar Dave Murray trots op zou zijn. Ik heb nooit getwijfeld aan Richie Sambora's gitaarvaardigheden, maar het is hier waar hij echt zijn capaciteiten laat zien.
Een ander albumhoogtepunt is het sensuele, pulserende In These Arms. Voornamelijk gebouwd rond de kloppende baslijn van Alec John Such die zorgt voor de gestage backbeat, stel je een agressievere versie van Where The Streets Have No Name voor. Het tedere Bed Of Roses was de hit van het album toen het werd uitgebracht. Sommige geweldige teksten zijn geschreven door Jon. Een veel betere aangelegenheid dan eerdere ballades zoals I'd Die For You. If I Was Your Mother is een flinke plak stevige, op blues gebaseerde rock n' roll. Luid geschreeuwde refreinen en glibberige verzen werken samen om een Bon Jovi-nummer te maken waar ik naar kan headbangen.
De jaren negentig waren tumultueuze tijden voor de grote namen van het vorige decennium. Bon Jovi is echter een van de weinige bands waarvan ik kan zeggen dat ze echt zijn geëvolueerd tot hun huidige geluid en Keep The Faith is waar het allemaal mee begon. In plaats van ons uit te schelden, gingen ze terug naar de blues. In plaats van slechts een paar akkoorden per nummer uit te breken en de almachtige solo te verwaarlozen, maakt Richie meer dan ooit indruk. Rijpe rock ‘n roll op zijn best.
bron: Jan Liebregts en NPO
foto: Rosana Prada