Donald Fagen komt op 10 januari 1948 ter wereld in Ney Jersey, Amerika. Hij is zeven wanneer hij voor het eerst Chuck Berry op tv ziet. Vanaf dat moment gaat al zijn zakgeld op aan rhythm & blues singles. Een aantal jaren later, in de jaren '60 maakt hij kennis met jazz. Hij geeft zijn R&B platen weg en gaat helemaal voor de jazz.
Jazz
Jazz is op dat moment helemaal 'in' en Donald stort zich er helemaal op. Alles draait voor hem om jazz. Hij leert zichzelf op 11 jarige leeftijd spinet spelen. Tegen de tijd dat hij bijna klaar is met zijn middelbare school, heeft hij twee medestudenten gevonden die samen met hem een jazz trio vormen.
Walter Becker
In 1965 gaat hij naar de Universiteit, waar hij literatuur en muziek studeert. In zijn derde jaar ontmoet hij de franse gitarist Walter Becker. Ze werken samen aan nummers en uiteindelijk richten ze een eigen band op genaamd Steely Dan ('Rikki Don't Lose That Number'), waarmee ze in '73 en '74 door Amerika en Engeland toeren. In die tijd brengen ze ook twee albums uit, Can't Buy A Thrill en Countdown to Ecstasy. Na die twee albums nemen ze nog wel nieuwe op, maar toeren ze niet meer met Steely Dan.
Digitaal
Tijdens de jaren '80 gaan Becker en Donald grotendeels hun eigen weg. Donald in New York en Becker in Hawaii. Donald 's innovatieve album The Nightfly, is meteen al een klassieker. Het is ook een van de eerste digitaal opgenomen platen. Donald houdt zich verder bezig met verschillende projecten. Hij componeert nummers voor een aantal films en voor andere artiesten en co-produceert. Ook schrijft hij af en toe een column over filmmuziek. Het volgende decennium werkt hij samen met zijn toekomstige vrouw, Libby Titus. In 1992 is Becker ook weer terug in New York. Hij produceert dan Donalds solo album Kamakiriad.
Two Against Nature
Er komt een Steely Dan verzamel cd uit. In '96 komen ze met het plan om een nieuw Steely Dan album op te nemen, dat uiteindelijk in 2000 uitkomt onder de naam Two Against Nature. Een aantal maanden later wordt Steely Dan opgenomen in de Rock 'n Roll Hall of Fame. Het album Everything Must Go komt in 2003 uit. Donald Fagen brengt nog solo-materiaal uit, zoals het album Morph the Cat in 2006.
Top 2000
In de 23e editie van de Top 2000 staat er geen noteringen van Donald. Wil jij heem een zetje geven ga dan naar onze Top 2000 inspiratielijst op Spotify.
Sunday Morning Classic
Op 9 oktober 2022 hebben wij ons podium aan de Slijkstraat 6 in Groede vrijgemaakt voor Donald. Met zijn album The Nightfly was hij onze Sunday Morning Classic.
Destijds, in 1982, waren de meningen over het eerste soloalbum van de zanger-toetsenist van Steely Dan nogal verdeeld. Glad is dikwijls glibberig, maar niet hier, Fagen is hoorbaar oprecht, de muziek komt uit z'n hart, hij neemt zijn composities uiterst serieus en neemt de moeite om ze met de beste muzikanten perfect op de plaat te zetten. Briljant gearrangeerd ook. Glad, but it makes me glad. Het is waarschijnlijk ook Donald Fagens meest persoonlijke album.
The Nightfly is een conceptalbum in de beste betekenis van dat beladen woord: een verzameling liedjes die één thema speels en van verschillende kanten benadert. In een krappe 39 minuten brengt Donald Fagen een hele verdwenen wereld tot leven: die van een Amerikaanse tiener die eind jaren ’50 gegrepen wordt door de (jazz)muziek, de beat-poets en het verlangen naar het spannende leven dat hem over een paar jaar te wachten staat.
Een nightfly is een DJ op nachtwacht, zijn eenzaamheid is op de foto invoelbaar. Diskjockey Fagen is te moe om nog platen te draaien en lult al kettingrokend maar wat in de microfoon. Het is dan ook na vieren. De zwart/wit foto suggereert niet alleen nachtelijk uur en loneliness, maar ook de jaren '40, '50. De muziek op het album ademt helemaal de sfeer van die tijd, bijvoorbeeld het swingende Ruby Baby (een cover van Leiber en Stoller), het jazzy ‘Walk Between the Raindrops’ en ‘Maxine’, met zijn vijfstemmige zangpartijen. Ondertussen is de digitale productie van begin jaren ’80 strak en modern. Nog steeds klinkt de plaat fris en lekker.
De buitengewoon grote RCA draaitafel met plateau voor 14 inch platen met de monstrueuze Para-Flux A-16 toonarm uit 1947, is een tijdsbeeld. Deze grammofoonplaten bevatten vaak sfeermuziekjes om b.v. reportages te verlevendigen. De kwaliteit van die gebutst en gekraste platen valt rustiek te noemen, omdat ze “onverslijtbaar” voor het vele, meestal ruwe gebruik moesten zijn . Op het plateau ligt echter een gewone lp, Sonny Rollings and the Contemporary Leaders, echt muziek om wakker voor te blijven. Heel verstandig draait Fagen hem niet af, want de naalddruk van het kristalelement was ruim 3 gram, voldoende om elpees binnen de kortste tijd naar de ratsmodee te helpen...
bron: NPO en diverse websites
foto: Kotivalo (own work), albumhoes