Het is natuurlijk heel stoer als je onder de naam Caro Emerald groot succes hebt in binnen- en buitenland en dan opeens besluit om afstand te nemen van de toegankelijke ballroom jazz, filmische tango’s en groovy jazz-liedjes waar je publiek zo gek van is. The Jordan had al meer dan 500.000 streams op haar eerste twee tracks ('You Don't Even Know Me' en 'Naked in the Sun'), ondanks dat niemand iets van haar wist en ze slechts minimaal aanwezig was op social media.
Nowhere Near The Sky
Het debuutalbum Nowhere Near The Sky is 10 februari 2022 uitgekomen. Het is een heel persoonlijke plaat geworden. Het album is geproduceerd door David Kosten, bekend van zijn werk met onder andere Bat For Lashes, Chris Martin, The Flaming Lips en Everything Everything.
Filmisch is de muziek van Van der Leeuw nog steeds, maar de muziek op Nowhere Near The Sky heeft een veel diepere onderlaag. Een groot contrast met de vrolijkheid van bijvoorbeeld Stuck, één van de hits uit de Caro Emerald-periode.a The Jordan springt overtuigend van ingetogen met rustige nummers als The Room, Mmm en You Don’t Even Know Me naar bombastisch groot in mid-tempo liedjes als You Will Never Make Me Cry Again, Waste Me en Someone New. Die laatste twee zouden trouwens prima kunnen figureren als titelsongs voor een misdaadserie. In Best Damn Day bouwt The Jordan de spanning op door wat duister en donker te beginnen, maar wanneer het refrein start, verandert het nummer ineens in een James Bond anthem. Op Nothing New is er trouwens een aangename gastbijdrage weggelegd voor Koen de Witte, zanger/gitarist van de Maastrichtse band Solomon. Een man met een doorleefd stemgeluid dat heel mooi kleurt tegenover de heldere vocalen van The Jordan.
Dat de zangeres zich heeft laten inspireren door Massive Attack en Portishead, is geen geheim. Pak de muziek van deze bands erbij en je weet dat ze gelijk heeft. Popmuziek met soms een wat duister randje en veel triphop invloeden. Het doet ook wel denken aan de Billie Eilishen en Lana Del Reys van deze wereld.
Nowhere Near The Sky is een zeer aangenaam debuut van een doorgewinterde artieste die weet waar ze mee bezig is en eindelijk de muziek maakt waar ze volledig achter staat. Het is een plaat die als een soundtrack aan je voorbijtrekt. Eentje die je van begin tot eind optimaal wilt beleven. Best Damn Day en Naked in the Sun zijn een paar hoogtepunten van deze plaat; het is eigenlijk ambachtelijke luisterpop uit de jaren tachtig, maar dan met moderne elementen, zoals zuigende drums en bassen uit de dubstep, en een beetje triphop.
Of er met deze muziek ook grote zalen gevuld gaan worden, zoals Caro Emerald dat bijvoorbeeld deed in de Royal Albert Hall, daar valt over te twijfelen. Waarom? Omdat dit andere koek is. Minder commercieel en minder geschikt voor radiostations, dus The Jordan zal meer moeite moeten doen om grote mensen massa’s te bereiken.
Bron: diverse websites
Foto: persfoto nieuw album
