In 2019 is " Het Dorp" van Wim Sonneveld verkozen tot het mooiste lied van Nederland en (misschien wel) terecht. Jaren lang heb ik ieder woord mee kunnen zingen en het volledig uit mijn hoofd gekend. Het is een gevoel van weemoed wat dit nummer teweeg brengt. Mooi dat het nummer in 1965 geschreven is, mijn geboortejaar.
Wim Sonneveld
Willem (Wim) Sonneveld (Utrecht, 28 juni 1917 –Amsterdam, 8 maart 1974) was een Nederlands cabaretier, zanger en acteur. Hij wordt als een van de "Grote Drie van het Nederlandse cabaret" van na de Tweede Wereldoorlog beschouwd, samen met Toon Hermans en Wim Kan.
Wim Sonneveld werd geboren in Utrecht als zoon van kruidenier Gerrit Sonneveld en Geertruida van den Berg. In 1922 verloor hij op zeer jonge leeftijd zijn moeder. Na een schooltijd waarin hij steeds de kwibus uithing had hij een aantal weinig succesvolle baantjes.
In 1932 ging hij zingen bij de amateurzanggroep de Keep Smiling Singers,
waarna hij in 1934 met Fons 
Goossens
een duo vormde en optrad bij jubilerende verenigingen en instellingen.
Later dat jaar ontmoette hij Huub Janssen, met wie hij, na een reis door
Frankrijk in 1936, in Amsterdam ging wonen, eerst op de Westermarkt, later
op de Prinsengracht. In datzelfde jaar werd hij secretaris-administrateur
bij Louis Davids, waar hij tevens kleine rolletjes mocht spelen en chansons
kon zingen. In diezelfde periode trad hij op met zijn eigen gezelschap
De Rarekiek, waar zijn vriend Huub aan meewerkte. Sonneveld zong in het
Frankrijk van 1937 in cabarets van Suzy Solidor en Agnes Capri.
Na de oorlogsverklaring van 1939 keerde hij naar Nederland terug, waar hij toneelrollen had en in de revue van Louis Bouwmeester jr. speelde. In 1940 trad hij op bij het Theater der Prominenten en speelde bij De Sprookjesspelers van Abraham van der Vies. Hier ontmoette hij onder andere Conny Stuart. In 1943 vormde hij zijn eigen gezelschap, waarvan onder anderen Stuart, Lia Dorana, Albert Mol, Joop Doderer, Hetty Blok en Emmy Arbous deel uitmaakten.
Op 20 februari 1974 kreeg Wim Sonneveld in de auto een hartaanval, waarna hij werd opgenomen in een Amsterdams ziekenhuis. Na een paar weken rusten ging het aanvankelijk beter en Sonneveld vertelde dan ook in een interview aan Henk van der Meijden dat hij weer plannen had voor de toekomst. Zo wilde hij zijn memoires publiceren (onder de titel Sonneveld, mevrouw, dat zou verwijzen naar de tijd dat hij in de kruidenierszaak van zijn vader werkte) en een langspeelplaat maken met de titel Mijn hart, met daarop allerlei liedjes die over het hart gaan. Ook wilde hij in 1975 weer een programma gaan doen, omdat hij dan 40 jaar in het vak zou zijn. Een ander besluit dat hij nam was dat hij nooit meer een toupet op zou doen. Op 8 maart, de dag dat het interview in De Telegraaf werd gepubliceerd, overleed Wim Sonneveld op 56-jarige leeftijd aan een tweede hartaanval. Voor het grote publiek kwam dit als een schok, maar naasten verklaarden later dat zijn overlijden niet geheel onverwacht was. Zo was Sonneveld door een dokter al eerder geattendeerd op zijn slechte hart, maar de artsen konden niets concreets vinden. Later kreeg hij meer last; zo lag hij bij de show met Ina van Faassen al in de pauze op een stretcher.
Sonneveld schreef veel nummers zelf, maar deed ook een beroep op tekstschrijvers. Friso Wiegersma (levenspartner van Sonneveld) schreef een van Sonnevelds bekendste liedjes, “Het dorp”. Een vrije vertaling van het Franse nummer "La Montagne".
Sonneveld zingt emotioneel over Wiegersma's "dorp" bij het weerzien van het door de vooruitgang gehavende Deurne. De bekende regel uit het lied, En langs het tuinpad van mijn vader, verwijst naar het pad naast het ouderlijk huis van Wiegersma.
Bron: Wikipedia